از وقتی خودم را شناختم همه راهپیمایی ها ی 22 بهمن را حضور داشتم به جز سال 1385 .

برادرم تصادف کرده بود بیمارستان بود منم کنارش بودم .

همان جا از تلویزیون حضور گسترده مردم را دیدم و اشک ریختم که چرا من با مردم نیستم ؟

حسرتی که تا سال1386 در دلم مانده بود با رفتن به راهپیمایی ان سال تبدیل به عشق دوباره به اسلا م و ایران و ولایت شد .

الهی هیچ وقت اشک حسرت نریزی !